රුදු කුරුසියක පණ නල සිඳුනා නේද
මුළු ලොව අඳුරුවී අහසත් හැඬුවාද
පර්වත සැලී සැමටම දුක කීවාද
සිකුරාදාව කඳුලින් පිරුණා නේද
රෙදිකඩ ඔතා සමිඳුගේ නිසසල සිරුර
සතපා තැබුණි සොහොනක අැති ගල් කුහර
මියැදුණු දෙනෙත වැසුණෙය දිලෙමින් රුහිර
දැනුනේ නැතිද ජය අැති බැව් දැන් නුදුර
අරුණැලි නැඟෙන විට ඉරුදින ගෙනෙන්නට
සොහොනෙහි නිදන මළ සමිඳුන් දකින්නට
දැක දැක දුකට යළි යළි තව හඬන්නට
මරියා ගියෙද මියැදුණු ඔබ දකින්නට
විවරව තිබුණි දොරටුව සොහොනෙහි මැද්දේ
දුටුවිට දසුන මරියගෙ හදවත ගැස්සේ
පුදුමෙකි එතුන රෙදි කඩ පමණයි අැත්තේ
මියැදුනු සිරුර තිබු තැන දැන්නම් නැත්තේ
මරණය පරදවා ඔබ නැගිටුණුසේක
මුළු ලොව මවිත කළ උත්ථානය මේක
සොහොනට, කුරුසියට බල නැත කිසිදාක
අදටත් සමිඳ ඔබ ජීවත්වන සේක
ගතවී ගියෙද දෙදහස් වසරක් නේක
සත්‍යය ඔබම වී මුළු ලොව දිනු සේක
රජතුම ලෙසින් ඔබ යළි වඩිනා දාක
දෙව්ලොව වෙතට හිමි මා ගෙය යනසේක
© Enoch Mahesh Silva
